1. aciziyek psîkolojîk e. mirov nikare rasterast bêje ku nexweşî ye. hê weke nexweşiyek nehatiye nasîn û kategorîzekirin. [hinek dibêjin divê weke cûreyeke xerabûyîtiya kesayetê ya obsesîf kompulsîv were qebûlkirin.]
lê bi kurtî, li gorî dsm-5ê (ku klavuza bingehîn ya psîkîyatrîyê ye) weke nexweşî nehatiye qebûlkirin.

yên ku ji ber vê fenomenê aciz in, ji ber dengên diyarkirî/taybet zêde aciz dibin û reaksîyonên zêde nîşan didin.

peyva misophonia cara ewil ji aliyê Jastreboff ve di sala 2001an de hatiye bikaranîn. dengên ku van mirovan aciz dikin, piranî dengên aîdê mirovan in yên weke dengê çûtinê, dengê fişkirina pozê xwe vs. di her nexweşî de dengê acizker, cuda ye. heta carinan dîmenek taybet jî dikare bibe sedem: weke mînak dîtina hejandina lingan. li gorî analîzan, ev acizî piranî di zarokatiyê de destpê dike an jî di salên ciwaniyê de. di %30ê wan de, di malbatê de mirovên din jî hene wisa. di nîvê nexweşan de rewş/acizîyên din yên psîkolojîk hene. li gorî analîzê, tenê têkiliya wê û xerabiya stresê ya post travmatîk watedar e, yanî heye.
her wiha di nivî wan de tecrûbeya autonomous sensory meridian response (asmr) heye. [bi dengên taybet, aram bûn, zewqek mezin jê standin û pê şa bûn hwd. mîna berteka mihan ya ji bo dengê bilûrê *]
ji bo vê aciziyê, tu sedemek organîk an jî psîkîyatrîk hê nehatiye îspatkirin.

çavkanî; Here lînkê, Here lînkê

2. xerabiya ku bûye bela û ne tiştekî din. çareseriya wê jî nîn e ku mirov xwe jê xelas bike bi xwedê îmana min û bavê min diçe ji wan dengên beredayî.