1. navê kûçikekê ye

lê di tirkî de wek têgehek e ku bo pênasekirina rewşekê tê karanîn..

(bnr: anadolu çomarı)

mariv bi kurdî jê re çi dibêje nizanim

ew têgeh e ku ji bo kesên korbawer, serhişk, paşverû û bi peyvên ji derûdorên xwe bihîstine tevdigerin û tucar naguherin tê karanîn..

bi taybetî di nava bajarên tikan de wek yozgat, konya, osmaniye, trabzon, erzurum, kars, sivas hwd gelek hene..

di pola min de jî gelek ji wan hebûn, tu gûyî nizanibûn û bi qebulên ên qilkgirtî xwe dipeyiviyan û tevdigeriyan, tu car ji serhişkiya xwe nahêtin xwar..

çend taybetmendiyên wan hene

-dema kêçikeke tazî bibînin şorik û gilêza wan heta ber doxîna wan dinuqute (mariv li kadikoyê baştir fêm dike bê ka kî çomar e, ewqas ku spastîkiya wan beloq e)

- ji xeynî qebul û bîr û baweriyên xwe yên genî, bi tu awayî rastiyê an jî heqîqetê an jî referanseke dî qebul nakin

-heta binî nijadperest û êrîşkar in

-heta serî jî tirsonek û bizdonek in, dema bi tenê bin dilê mariv bi wan dişewite, dibin berxekî nûhatî

-ji mizgeftê jî nabin ji dêrê jî nabin, roja înê diherin mizgeftê û nimêj dikin lê di hefteyê de sê roj sermest digerin..

-dema çav berra keçikekê bidin dibin bela serê feqîrê, têra xwe erebesk in

-xwîna wan nake pênç qirûş lê xwe xelaskarê welatî dibînin.

-nizanin du heb peyv bihînin li cem hev û bipeyivin

têbinî: min çima serê xwe bi vê mijara tewş êşand?! ez jî nizanim, lê ji bela ku li nexweşxeneyê bi wan re muhatab dibim, bêhna min teng bûye, biborînin*