1. paşgireka devokî ye. di kurmancîyê de li qosar û badînan heye. dibe ko li devereka dî jî hebe lê haya min hew ji van heye. dema piştî cînavên ev, ew, van, wanê navdêrek tê ev paşgire bi wê navdêrê ve dibe. ev taybetmendîye di soranîyê de jî heye û ne devokî ye berbelav û standard e. lê li hinek deveran -a ye ji ber ko hin devokên soranî e-yên dawîyê "a" dixwînin (tevî ko dîsa jî "e" dinivîsin.). hin deverên kurmancîpeyiv jî wilo ne (nisêbîn, midyad, kerboran, hezex), lê tevî ko qosar ne di nav van de ye, ew jî vê paşgirê "a" dixwînin. û bikaranîna wê li qosarê gorî badînan gelek berbelavtir e. çend mînak:

kurmancîya standard: ev mal
qosar: ev mala
badînan: ev male
soranî: em małe/mała

kurmancîya standard: van pênûsan
qosar: van pênûsana
badînan: van pênûsa (mebesta min ji berbelavtirbûnê ev bû, li badînan vê paşgirê di rewşên pirjimar de bi kar nayînin)
soranî: em pênûsane/pênûsana

heta li qosarê armanca vê paşgirê hingî berbelav bûye êdî li derveyî warê bikaranîna xwe jî bi kar tê. bo wêne "vê" û "wê" bûne "veya/vîya" û "weya/wîya", "van" û "wan" bûne "vana" û "wana". wekî wun dibînin di kurmancîya standard de zayenda "vê" û "wê"yê ne dîyar e lê di devoka qosarê de "veya, weya" mê ne "vîya, wîya" nêr in.

çend hevok bi devoka qosarê:
ew sola a te yi. (ew pêlav ya te ye.)
ev xanîyana giş xerakirî ni. (ev xanî hemî xerakirî ne.)
ez ê wan mirîşkana bifiroşim. (ez ê wan mirîşkan bifiroşim.)