5. (bnr: qetran)



''ji qetrê sader qehr û risas

bi mohreke sincirî re hatim helandin

li hemû dergehên demderewîn yekcar

min qufiland dilê xwe yê têrxwê

bi kerbekê re hazar car min lehimand

keserên kiras zingar

dil û rivîn

kul û birîn

wekî teyrekî bêzar di şîrê xwe de hatim parzilandin.



min guh da nalîna dengekî hinavîn

û dawîn min xwe kuşt di şeveke şafiî de

bi sewta saweke sefran û seferî

suhurîm, li seherên sar û sêwî

ku hîn nizanim bê bi kîjan surperiyê re

li çerxa kfjan zemanî dizîvirîm

da ku gihîştim xawêniya bêdengiyê

meyam li nebîniya şevên bêstêrk

û min heyvanê xwe ji heyva nava xwe girt

zeman û zemherîr

ziman û zehîr

wekî marekî bêjehr di kevirên sebrê re bihurîm



rûpel bi rûpel ji nû ve hatim qulibandin

deftereke bêxwedan û bêxwenda bûm

lewra beriya bab'ên bêbinyad û mishefên reş

li seyra sîmirekî sîmyavan hatibûm nivîsandin

bi çavên çelq çelqiyam û min dît eareke din

li raserî wêrekiya xwe ya rehwan û dilovan

kelam kavil, wate wêran û xêzên xwedayî

li binya temberiya min ku gunehkar dixwiyan

reml û reea

rene û rewa

wekî bînerekî kor ji çavan dirijiyam



min hilgirt helkehelka hêla xwe ya helak

û xembar dageriyam şiveriya şevên xas

li şopa şivaniya xwe ya kevnar

ji refên xwe dûr ketim mîna qulingekî hejar

min rûyê xwe şûşt û vekişiyam ji mezata gotinên xav

lewendên lewçe û quretiya berêvariyên erzan

lewma peyayekî pêxwas û ûryan bûm

dema ku min bêtirs xwe avêt bextê zimanê maran

şêrekî şîrşor bûm li şarê şaristaniyan

şîrove nedibûm tu car bi şêrîn(ba)zaran

dilop û derya

mirin û dinya

wekî çerxekê di xwe de gêj bûm



dev badan devên devdeve

dêmên dêgur, çeşmên xure

min pelên zer li xwe pêçan

û min nixumand melûltiya xwe ya bêtam

ji edeba piçûkatiya biran

ûxwarina bi dizî ya li pişt kewaran

weke pîneyekî payîdar ku mabû yadîgar

çi bêjim nîvco, çi bikim kêm

gerden û morî

zarok û dûrî

wekî kirasekî, li janan hatim tefsilandin"



Dost Çiyayî