14. wexta ez li stenbolê dijîyam carûbaran li üsküdar û beşiktaşê lîqayî evî camêrî dihatim, her gav bilezûbez dimeşiya, carekî min got ez hêz bidim xwe û herim pê re biştexilim lê bi xwudê min bi xwe nedît, ev dermena bixwerenedîtinîzmê doxtor û hekîmên swîsreyê jî peyda nekirine neyse axirî nivîskarekî jêhatî ye, gelek zanîn û agahiyên derbarê kurdan de ên ku ber bi qeliştekên tarî de digindiriyan ji mirinê xelas kirin û pêşberî me kurdan kirin, di vî warî de ger meriv heqê wî camêrî bixwe heram e.

rojekî ez çûm mîr cafeya stenbolê ku cafeyeke kurdan e û çi qas entel û xwenda û xwendekar û pêxwaz hebîn her gav li wê cafeyê kom dibin, axirî bi vexwendina hevalekî -ku naşêm navê wî bidim- ez çûm û rûniştim, civatek li hev hat me dan û stendin neyse mesele hat li ser vî camêrî jî û gelek gotinên neçê û gelek tohmetên giran ên şexsî bo wî li hev hanîn û rêz kirin. wer bû ku ji wan tohmet û îthamên wan dilê min li hev ket. ji wan û ji wê cafeya genî- ku bêhna bereta û mirarê jê difûriya- rabûm çûm û hey çûm..

ha min vê bîranîna xwe çima vegot? ji ber ku aga kurd gelek çavnebar û zikreş in, wexta yek serkeftî be wî kesî bi paşpaşkî dikin ku bînin li ser piştê erdê xin. çi xwenda çi nezan qet ferq nake. ji bo salihê hêja dikarim vê yekê bêjim; mêrik li ser wêje û çanda kurdan gelek xebat kirine, belkî di jiyana xwe ya rojane de yekê nebaş be, ew me têkildar nake ji ber ku ew şexsiyetekî edebî ye û ya ku min/me eleqedar dike jî ev e..