3. tevî ku xwendina hesan, çend kemasiyên berbiçav dihewîne. di bi kar anîna navan de pir caran rêgeza ergatîvê binpê kirine.
wekî “ helale got: îşalle”
Dema borî ye diviyabû wekî “helaleyê got, an jî helalê got” bibûya.
Wekî: “dîlan pirtûk xwend” çewt e, “dîlanê pirtûk xwend “ rast e.

Famkirina mijara pirtûkê eşkere ye ku tu di nava pirtûkê de çend rûpelan nexwend jî tiştek nabe, meriv pirtûkê têdigihe. cîh û zemanên neeşkere ( li welêt) dubare kirina navên lehengên ên taybet hêza bandora pirtûkê hinek lawaz kiriye. Nivîskar “helaleyê (navên din şêrzad, heme reşîd axa) evqas pir bi kar aniye ku nivî pirtûkê de meriv hinek aciz dibe dikerixe, ji xwe ra difikire bê nivîskar bikaranîna cînavkan nizane?
Ji bilî bûyerên ku li swedê vegotî, meriv ji xwe ra dibêjî bê welatek fantastîk heye ku nivîskar di derheqa şayesandinên mekan û cîvakan de pir tişt negotiye. Nivîskar aliyê şayesandina cih û mekanê de xeşîm e. Xwendekar civaka kurdên îranê dizane, ne xem e. ku yekî mîna meksikayî vê pirtûkê bixwîne rewş û helwestên lehengên romanê biguman im ku têbigihe.


Helale got:” bavo, brahîmok dixwaze min bixwaze, bi niyet e bê û xwazginiya min te bike” bi şerm got, bavê wê hêrs bû.
“Kî dixwaze te bixwaze? Ev bêjiyê beredayî ku ez nizanim kî ye û xelkê kû ye û kurê kê ye?”
Helale ji wê hêrsbûna wî veciniqî, tirsiya, got: “bavo, brahîmok..”
Bavê wê got: “baweriya min qet bi wî bêjî nebû û nîne, vêga li vir e û xwêde dizane sibe li kû ye”
… rûpel 143

Axaftinên bi şeklî din ava civakên kurdên îranê de di rastiyê de ne pêkan e. Dibe ku mînak hebin jî di rastiyê de marjînal dimînin. keçik nikarin bi bavan re bi wî teherî biaxfin, evîn, evîndarên xwe bi bavî re bigengeşîn, ne pêkan e. Hebe jî divê bav xwende û derî civaka kurdan û ne li gundî bibe. Mînakên jorîn nebûya pirtûk hin xwendinxweş dibû.