osman di senayiyê de xwediyê dikanekî ye tevê şirîkê xwe. Karê wê di cih de ye, debara xwe pê dike lê nezewiciye û ji ber tenê nemîne dixwaze bizewice. Ji ber pirsgirêka osman kes lê nanêre. Pirsgirêk ev e ku osman nikare du kara bi hev re bike. Mînak bi keçikekê re diçin rûdinin û tiştekî wê vebixwin. Osman heger vexwe heta wêî tiştî neqedîne nikare bipeyive an bipeyive nikare wî tiştî vexwe. Keçik bi vîya dihesin şûnde yekcarî jê dûr dikevin. Xalekî din bala me dikşîne ku der û dora osman hemû kurdî diaxive lê bes osman tirkîya amedîya dipeyive. Rojekî mamosteyek lê digere ji ereba xwe û bi tirkî dipeyive lê osman jê tika dike ku kurdî biaxive lê vê tika xwe jî bi tirkî tîne ziman. Belê bi vê awayê ji hevdû fam dikin. Mamoste ji bo pirsgirêka ereba xwe tê dikane û jê dipirse ka ev çi meseleya zimane û osman bi vê hevokê pirsgirêka miletekî bişavtî tîne ziman "zimanê ku pê diaxivim fam nakim, zimanê ku jê fam dikim nikarim biaxivim". Û ji bo vê çi astengî dîtine yeko yeko vedibêje ji mamoste re. Mamoste jê re dibêje ku ev encama nîv hînbûna zimanê dayikê ye û jê re hînbûna zimanê kurdî pêşniyar dike. osman jî qebûl dike û diçe qursa ziman. Pişt re ji diya xwe dipirse ku ev pirsgirêka wê ya nikare du kara bi hev re bike kêngî destpê kiri ye. Diya wê tîne bîra xwe dibêje "tu diçûy dibistanê rojekî tu giriyay û hatî. Te got ji ber ku min kurdî qise kiriye mamoste li min xistiye, carek din bi min re kurdî qise nekin. wê rojê de ye ev pirsgirêka li te derketiye". Osman diçe qursa ziman û dinêre tenê nine. Gelek meriv mîna wê hene. Û carna diaxive jî. Êdî ne mîna berê ye. Di dawiyê de em erebeyek ku dixwaze di navbera du erbeyan de park bike dibînin. Erebe piştî çend ceribandinî cih dide xwe û dawî.