4. Wextekê warê hozan û dengbêjan bû.
Dibêjin rojekê mîrê botan tevahîya mêrên cizîrî kom dike, dibêje heçî nizane stran bêje bila destê xwe rakin. Ji nava ewqas mêran tenê sê dest radibin. Mîr mihle dide wan wextek nêz de bielimin stranbêjîyê. Lê ew hersê zelam dikin nakin ji xwe re nagirin. Bi stûyê xwar diçin hizûra mîr. Her yek dibêje mîrê min, fêr nebûm. Mîr wan ji cizîr mişextî dike. Hersê zelam ji cizîr derdikevin, malên xwe nêzîkî cizîrê çêdikin niha ji wê derê re dibêjin sêmalka.
Hersê zelamên mişextî dikin rik xwe dielimînin tembûrê.