1. Rewşa ku carina ji mirov re dibe kul û derd. Bi gotineke feksefîk bi xwendina nivîsekê re mirov li ser hebûna xwe difikire. Gelo ez çima dijîm ji bo çi dişixulim dixwim divexwin dirazim? Hebûna min çi wateyê dide jiyana ye din? Piştî vê rewşa nexweş ez ê bi ku de biçim? Ez ê biçim cinetê yan cehnemê heta hetayê li wir bim yan ez ê bibim ax û wenda bibim belkî giyanê min wê dîsa vegere û ez ê di bedeneke dî de bijîm...
Ev fikr weke ewrên biharê tên û dîsa diçin û em di nav jiyanê de winda dibin.

3. Dema kû bersivê nebîne dibe Derd û barekî giran, Birîneke kûr, Êzabekî mezin.
Jiyaneke wisa watedar û xemilandî ji bo ciye?
Hebûn û nebûn çiye?
Jiyan çiye, heyat çiye?
Ferqa heyata mirov û heywanekî bêaqil çiye?
Mirov çima dijî, çima dimire?
Dad çiye, adalet çiye? Her tișt li gorî șert û mercan dimeșî. Tiștek nîne ku ji sînorên xwe bibihûre, demek șert û merc û adalet hene. Heke adalet habe piștî vê dinyaya rengîn çawa mirin çêdibe? Feqîr û belengaz bi mezlûmiya xwe, zalim û sûcdar jî bi zilmîtiya xwe diçin, dimirin. Naxwe ji bo adaletê jiyaneke dî divê. Divê axîret hebe. û helbet ji bo axîretê divê yekî adîl hebe ku karibe mirov û dinya û axîretê tevlî hemû tiștên di wan de biafirîne. Yanî divê xwida hebe. û bêguman xwida heye jî.

Elhamdülillah, bi vê baweriyê bêhna min fireh dibe û ji wê tarîtiya tunebûne xilas dibim.
Di îmanêde xisar nîne.

4. (bnr: nivîskarên ji ekola rîsaleyên nûr)
(bnr: wateya jiyanê)
(bnr: ji lêgerînê bawerkirin)