1. ez carînan difikirim ez çima li ve dinyaye me.ez he piçûk derdorên min got in tu guneha bikî tu ye biçî dojehê, tu xêra bikî te biçî bihuştê. min he wî wextî difikirî ma mirov hema ji bo bihuştê xêra diki, ew çiqasê raste? mirov pewîste ku ve tiştê pisyar biki

2. wema xeleqtu-lcînne wel-înse îllâ liye’budûn (Zâriyât / 56)

yanî min (xwudê) ins û cin bes ji bo ku min bihebînin, îbadet-evdîtiyê ji min re bikin, xuliqandin.

3. belê ev ayet heye lê ew ne tam bersîve. li gorî min watêya we pisyare li ser helbesta yunus emre veşartiye

Cennet cennet dedikleri

Birkaç köşkle birkaç huri

İsteyene Ver anları

Bana seni gerek seni

4. dojeh an bihûşt di nav mitolojiyan an olan de heye, li gorî zanîstiyê der rastiya dinya ye..

5. mirov ji bo tişteki li mirovahiyê zêde bike hatiye dinê. ji bo xwedê bihebîne nehatiye dinê.



(bnr: xwedê çima mirov afirandiye)

6. (bnr: tunebûna xwe fikirîn)

yek ji pirsên bingehîn yê mirovahî ye. bersiva vê pirsê li gorî bawerkirin û bawernekirina dinyaya din, diguhere. ji bo keseke bawermend, bersiv gelekî hêsan e: bêguman ji bo îspatkirina qenciya xwe û kirina xêran.

ji bo kesên ku karîne tunebûna xwe bifikirin, yanî ji dinyaya din bawer nakin, bersiv gelekî guherbar e;

- armanc tune

- armanc kêfkirin e

- armanc pêşdebirina mirovahiyê ye

- armanc qencî ye

- armanc nifşa xwe berdewamkirin e û hwd.

8. pirsekê ku mirov dikare li gorî hîşmendiyan bibersîvine le belê hê jî bersîvekê baş dernakeve holê.