3. Felek û dewrana ku şeva îna ko bihirîye li ber behra Izmîra genî de li serê min gerîya ye.
Li Înê êvarkî, dûv ko ji ezmûnek giran derketim min got hepkî bêhna xwe derxînim. Îca, min xwe şidand, porê xwe şayîk kir û min ji destê dîya xwe girt, em çûn ber behrê. Em hepkî meşîyan me dît ko xelk jî şûşê xwe yî ên araqê anîne û vedixwin, îca dîya min bi min de xeyidî got" berî ko serxweş bela xwe li me bixin bilezîn û bimeş." Canikê wilo got û meşîya ket pêşîya min, bendî min jî nema. Îca ji nivştekê min dît kûçikek girs, gewrik qendir min diki hewt hewt û dibezi min! Min qîrek berda, wek ko dinya sekinî û min tif destê xwe kir baz da. kûçik jî ket dûv min.
Gava min baz da qey, min bêhemdî xwe zîgzageg çêkirîye pepûkê kûçik wextî bipeka û ketiba bin trîmbêlan. Îca talî min xwe hepkî ji dûrî kûçikan xist ez sekinîm lê laşê min heta tayên porê min dicirifîn.
Axir, birê min jî her tiştî dîtîye û hat ku henekê xwe bi min bike. Got "te feqîrê kûçik gêjo mêjo kir, wextî ketiba bin siyara û perçiqîba!"
Nîşe:
Xwezî ew kûçik perçiqîba, heta ev bûyer tê bîra min dibim wek pisîka terzînok dikevi laşê min!