46. Li ser rûyê dinyayê yek ji tişta ku jê aciz im ev mîrat e. Min qet nekişandiye û bi sond û peyman im ku ez ê nekişînim * ji bêhna wê serê min gêj dibe û dilê min dixele.
Eger hûn bala xwe bidin kesên cixarekêş, hûn ê ferq bikin ku dev û lêvên wan ji kişandina cixareyê reş û şîn bûne, Bêhneke ne xweş ji cilên wan û ji henasa wan difûre û diranên wan jî pirranî zer û bi paxs... zirara ku dide laşê mirovî û zirara maddî ji bi ser de.
Yên ku bûne bengiyê cixarê û nikarin wê berdin li aliyekî heyfa min bêtir ji xort û ciwanên ku dil dibijînin kişandina cixareyê tê. Belkî şaş bim di vê fikra xwe de lê Ev demek e bala min dikişîne ku di nav berhemên hunerî de, nemaze di sînemayê û wêjeyê de cixare bi awayekî berbiçav tê pesindan û dibe cihê forsê. Jinên lêvên wan têr goşt û sor, bi awirekî şehwî li kamerayê dinêrin û di nav tilî û pêçiyên wan ê ziravçîk de cixare û dûmana ji dêv difûre hewayê.. mêrên pirranî bi tenê û bi melankolî û hinekî jî serserî dîsa di devên wan de cixare * bi ya min ev dîmen an îmaj bi awayekî li ser hin mirovên xwende tesîrekê çêdike. Axirê bi ya min Hay ji xwe hebin canik û camêrno, nekevin nav vê torê! *