43. kurê camêrek zanîngehê qezenc dike û diçe bajêr bo xwendinê. bavê wî jî hemû hebûna xwe ji bo xwendina wî xerc dike ku wî bide xwendin û pê serbilind bibe. lê reben nizane kurik çi jî dixwîne. kurê wî beşa felsefeyê dixwîne. piştî çar salan kurê wî tê. bavê wî gelek kêfxweş dibe ji ber ku dibêje qey wê piştî rojên tije zehmetî êdî wê rojên xweş werin.

lê kurê wî dibêje "bavo divê ez çend sal din jî bixwînim ku doktorayê bikim, yanî bibim doktor". bavê wî jî ji neçarî dibêje "de baş e kurê min".

dîsa sal derbas dibin û kurê wî êdî vedigere gund. ji bo xêrhatinê, mêvanên wan tên mala wan. mêvanek dibêje "kurê min tu doktor î, ev êşek wilo wisa ketiye pişta min. gelo tu derman nakî?". bavê kurkê kêfxweş dibe, ji xwe re dibêje "hah, binêrin kurê min wê çiqas kêr mirovên xwe were" lê lawik dibêje "xalo, ez ne doktorê vî qasî me, ez ne doktorê piştê me. loma qisûrê nenêre, nikarim bibim alîkar. ez doktorê mejî me." moralê bavê wî xerab dibe.

paşê hinek din mêvan tên, dîsa yek ji mêvanan ji kurkê dipirse "lawo, ec êşek wilo ketiye serê min ku ji ber wê ne dikarim razim ne dikarim bixebitim. gelo çi bikim?"

kurikê vê carê dibêje "kalo ez ne doktorê serî me. ez doktorê mejî me, mejî. ez ji van tiştan fêhm nakim"



piştî mêvan radibin, bavê wî bi acizî tê cem kurê xwe û dibêje "kuro ma nexwe tu yê çi nexweşiyan baş bikî ma tu ji çi nexweşiyan fêhm nakî?"

kurê wî; "bavo ez ne doktorê nexweşiyan im. ez yê felsefeyê me. binêre, weke mînak tu niha li ser sendeliyê rûdinî, sendelî jî li ser erdê ye. nexwe tu jî li ser erdê yî. aha, em serê xwe bi van tiştan diêşînî."

li ser vê ravekirina kurê wî, dinyaya zilamê reben tarî dibe û dibêje: "kurê min te firavînê mirişk xwar newsa? wê mirişkê jî li baxçeyê her tim gû dixwar. nexwe te jî gû xwar!"