1. rewşek xirabê ji bo kêsen nikarin pêş cîvatekê bipeyivin ango em dikarin bejin bo kesên şermoke re.
kêsen wusa dema derdikevin pêş gel an zimanên wan naivirin an hişên wan gej dibe. nikarin hevokên
durist bipeyivin.xwidan çedibe.dicirifin.
ev tişt psîkolojîyê de wek nexweşiyêk têt dîtin. tê gotin sedema wê dema zaroktîyê de heger zarok bandora
qirfan û dijunan de bimîne paşerojê de rewşek wusa xuya dike.
kesên wusa kesayeta wan jî ne xurt e.

2. tirseke ji bo kesên ji xwe nebawer û fediyok. lê ji bo kesên ji xwe bawer, emîn û civatşên zewqek e. heya dorê nadin tu kesî.

bawerim ev yek girêdayî malbatê ye. bavê min zilamek zarşêrîn û civatşên e. asta xwendina wî tune ye. lê ger derkeve mitîngekî dê ji gelek parlementera xweştir biaxive. di herçî teziye û dawetan de zilama li xwe kom dike û diaxive, hey diaxive. lê diya min ne weha ye. fediyok e. gotinên xelkêbo wê pir girîng in. ' xelk wê weha bêje, filankeso dê weha bêje, eyb e û hwd.' ji loma gotinên wê kurt in û li ber civatekê nikare biaxive.

vêca ez, ji bo min rewş bo zimana û nêvengê diguhere. mînak bi kurdî karim li pêş hemû civatan, bêyî keleca û fediyê biaxivim. heya jê zewq digrim û ji xwe dikim jî. lê bi tirkî nikarim 2 çirka jî bi rehetî pêş tu civatê biaxivim. weke mînak civat ji kesên di temenê min de û çend sala ji min mezintirbin, zimanê axaftinê jî kurdî be, dora axaftinê nadim çi kesî. ew jî bi dilxwazî li min guhdar dikin. lê civatek fermî be û mijar girîng be, tabî ji hedê xwe dernayêm.

axir, wekî min go rewş girêdayî perwerdeya malê û rewşa wê ye. tabî girêdayî civat û samîmiyetê ye jî.