2. posthumanîzm, dibistaneke ramanê ya postmodern e ku bi awayekî tundî antroposenîzma humanîzmê rexne dike. yanî bi kurtasî dibêje dinya tenê ya mirovan nîn e. posthumanîzm yek ji encama krîtîkên postmodern ên li ser antroposenîzm, kolonyalîzm, nijadperestî û zayendperestiyê ye. pirraniya bîrewerên posthumanîzmê, li dij humanîzma klasîk in û 'human'ê (mirov) wê têgehê wek mêr, spî, ewropayî, hetero û bêasteng (able-body) pênase dikin. lewma posthumanîzm hemû sterotaypên cûrepestî, nijadperestî, zayendperestî û laşperesti (ableism) red dike û hewl dide ku her cûre karakter û kategoriyên mirovahiyê û ya xwezayê biparêze û berz bike. û herwiha helwesta modernîzmê ya yekbûnê red dike û nirxên wekhevîyê diparêze.

tenê serê xwe bîrdoziyeke bêserûbin e û wek yûsiv jî li jor jimartiye gelek beşên vê dibistanê hene. û divê meriv hemû yekûyek eşkere bike. lê ya herî bala min dikişînin posthumanîzma felsefî û polîtîk e ji ber ku di vê serdema nû de êdî norm û sîstemên klasîk ên piştî modernîzmê derketine kêr nayên. ev norm û rênişên felsefîk û polîtîk li gorî sosyolojiya rojavayê ya qalibên wek spî, mêr û hetero dihewîne hatiye dîzaynkirin. pirraniya krîzên giloverî ji ber vê yekê derdikevin holê. çawa ku di demên klasîk ên sedsalên 18. û 19. de rêbazên wek pozîtîvizm ji ber van nêrînên xwe bû demode û pûçûvala, êdî humanîzm jî emrê xwe temam kir û bû demode. her çiqas em hay jê tune bin jî guherînên mezin ên sosyo-kulturel diqewimin û dibin pêl û di ser me re tên. immanuel wallerstein raber dike ku sîstema heyî ya îroyîn êdî têra guherînên postmodern nakin û dibêje demeke nêzik de paradîgmaya kapîtalîst a rojavayî dê têk biçe û norm û rêbazên nû yên rêvebirinê û aboriyê derkevin holê.

anyway naxwazim dirêj bikim humanîstno! mesele kûr û dûr e. *