10. Yekî gundî di sefera xwe de rêya wî dikeve gundekî. Dibîne ku zelamên gund hemî li ber ser cenazeyekê rawestiyane. Tête cem wan û:

-Selamûn ‘eleykûm.

-‘Eleykûmes selam.

-Xêr e, hûn çi dikin, ev çi cenaze ye?

-Ev cenazeyê me ye, tu kes nîne li ser de nimêja cenazeyê bike. Em jî li benda yekî mela sekinine.

-Niho, di vî gundî de kesekî yê li ser vî cenazeyi nimêj bike, nîne?

-Na, nîne. Înşaellah tu dikarî li ser de nimêj bikî.

-Er ez dikarim, ka cenazeyî ji min re bînin.

Her çiqas nedizanî ser de nimêj bikira jî.

Cenaze jê re anîn, ew li ber serê wî rawestiya û destê xwe raberî Xwedê kir û got:

-Ya Rebbî tu li ser de alim û ‘elîm î, ez nizanim nimêja cenazeyê bikim. Bes ez ji mecbûrî vê nimêjê dikim. Ya Rebî ez dikarim vêya bibêjim. Heke ez bama ev camêrê ku holê xwe li pşiya min dirêjkirî, kurê min jî kuştibaya minê dîsa jî efû kiribaya, îca tu keyfa xwe yî.

Piştî ku selama xwe veda û ji nimêj xilas bû, holê got: “Cenazeyê xwe rakin, nimêj temam e.”

Gundiyan jê re gotin: “Xwedê ji te razî be!”

Zelam çû, wê şev yekî gondî di xewna xwe de yê mirî dît. Mirî jê re hol got: “Seba xatirê wî zelamî Xwedê ez efû kirim.”