122. di rûdawê îro liqay nivîseka wî ya bi kurmancî hatim, gelekî kêfa min hat, ev nivîsa wî ya bi kurmancî li gorî nivîsên wî yên din ên tirkî hem bi naveroka xwe û bi hem zimanê xwe, biçekî qels e, lê gelekî normal e, ji ber ku mirov 30 salan destê xwe yê çepê bişixulîne û paşê rojekî bi destê xwe yê rastê bihese û bêje lene'l şeytên destê xwe yê rastê bişixulîne ji bo çend carên ewil wê bişerpile, gelek kêmî û kurtî wê jê çêbin, lê pê re pê re her tişt wê hel dibe û vegere ser esl û tebîet û fitrata xwe..

tiştek din ku ji bo min cihê kêfxweşiyê ye, bi kurmancî jî retorÎka camêr xurt û saxlem e!



çend têbinî li ser kurmanciya wî;



Ji wî daxwaza tiştekî sivik dikirin (şûna sivik ''biçûk'')

berê zimanê Bruno jê qut kirin û dû re jî ew şewitandin. (şûna berê ''pêşiyê'' an ''ewil'')

Hiş bin û dengê xwe nekin! (şûna hişbinê ''xwe kerr kin'')

Lê wan, guh li wan nekir û ronî ji wan belav bû. (şûna guh li wan nekir ''guhê xwe neda wan'')

gotinê xwe jê kêm nedikir. (''ji ya xwe nedihat'', ''tu gotin ji xwe texsîr nedikir'', ''bêminet diştexilî'')

Dîsa jî ji xwe derbas nebû (''nekarî bi xwe'', ''nekarî xwe ragire'', ''ser milê xwe re nebir'')

xwaşiya min tê (''kêfa min jê re tê'', ''hejê dikim'', ''bi min xweş tê'', ''bi dilê min e'')