1. navê otobiyografîya şevket süreyya aydemir e ku tê de çend anektodan balkeş dihewîne.



(dema şerê cihanê ya yekemînê de şevket süreyya bi xwe sûbayekî turanîst bû).



li gor bîranîneke wî, yê dihere ba çend kesên tirk ku ji anatoliyayê navîn xwe gihîştine leşkerîyê. ji wan re dipirse bê ka dîn û neteweyên wan çi ne? kes başa baş nizane, hin dibêjin dînên wan dinê imam-i azam e, hin kes dibêjin pêxemberên wan enver paşa ye; [dema min dixwend ew bersiv zehf kenên min anî] hinek dibêjin pêxember hê jî dijî û li stenbolê ye; hin jî ji wê pirsê "hûn tirk in?" bersivê "estağfirûllahê" didin. (him ji ber tirsê him jî nezanbûnê: hingê tirk bûn û qizilbaşbûn eynî tişt dihat ferz kirin, gelekî qizilbaş ji alîya osmanîyan ve hatîbûn kuştin, )



ya ku min ji wê anektodê derxist ew e ku him hamaseta tirkên muhafizekar him jî yên tirkên neteweperwer vira ser vir in. xuya ye ku hin gencên anatolyayê nizanin bê dinên wan çî ye. îcar wê şanazbûna muhafizekaran ya "ji bo şer kirinê islamê" çawa meşrû dibe? ji xwe ne hewce ye ku gotineke li ser tirkbûnê wan were bilêvkirin; piranîya wan leşkeran feqir û cahil ku belasebeb û bi zorî gihîştîbûn leşkerîye bûn.



edit: ya rastî ez wê peyamê xwe de hinek 'biased' bûme. meriv nikare ji nimûnekeke argumenteke gelemperî pêşnîyar bike.

2. pirtûka ku min derbasî şanoyê kiriye ....