1. bawerî pê anîna ku ji bo derdekî/nexweşekî tu çareserî û derman tune ye.

di hinek nexweşên giran de ev bêhêvîtî peyda dibe.

hinekên wisa bawer dikin ku gelek tedawî, ji feydeyan zêdetir zerarê didin nexweş û nexweşiyê û loma divê mirov muhlet bide bedenê ku xwe tedawî bike. michel de montaigne jî yek ji van kesan bûye.

di vê serdemê de baweriyên wisa tabî gelek kêmtir bûye.



di nav bijîşkan de jî carina dema nexweşek gelek giran be, baweriyek wisa çêdibe. lê di vir de mesele ne bawerî pêk neanîna ji zanistê ye, bawerî ew e ku êdî gelek dereng e.

2. baweriya li gorî demê û nexweşînê rastiya wî diguhere dema paşî di tîpêde gelek pêşketin bûye.. tabî rastiya wî zêdetir xurte, jiber jîn/jiyan bixwe jî nexweşîne bi mirinê dawî dibe

3. hevalekê min heye biçekî bi vê nexweşiyê ketiye.. hingî dema ez dibînim, behsa nexweşiyên xwe dike, ez dibêjim here nexweşxanê, dibêje ez çûm lê feyde nekir, ez dibêjim dîsa here, xweli hêncetan digire, destpê dike, davêje bijîşk û pergala tenduristiyê filan.. bêlome be!