1. mixabin di hemû qadên jiyanê de tê hîskirin.
kobanî, şengal, şerê xendekan, kerkûk û efrîn...

dema kurd rastî êrîşeke mezin tên an jî di warê sîyasî û leşkerî de têkçûnek an jî şerek mezin biqewime, li ser hemû "mirovên" kurd, bedbînî û tenbelîyek nedîtî, rû dide. mixabin ne pêkan e ku mirov xwe bi temamî ji vê rizgar jî bike. lê divê mirov ji bîr neke ku wê ev roj jî derbas bibin, û gelê kurd wê piştî her êşa xwe, hinekî din zelal bibe hinekî din nêzikî xeyalên xwe bibe. dema we li rojên derbasbûyî nêr, hûn ê rojên ku bi ji ber xemgînîyê virtûvala derbasbûne, bibînin. li gel hemû bûyerên neyînî, di dîroka kurdan de kurd tu caran evqasî nebûbûn miletek/civakek. loma hêvî divê tim hebe. berî 6 salan cihek bi navê rojava tune bû. niha em ketine xema wendakirina bajareke wê.

ji ber vê yekê, divê mirov di demên wisa de, karê wî/wê çi be, xwe bi awayek hişktir pê ve girê bide. çimkî ger hûn ne şervanek an jî sîyasetmedarek bin, tekane çekê di destê we de ev e. û çekê di destê xwe de biçûk nehesibînin.
hûn kurdîya kesekî xelas bikin, ev vejandina gîyana şehîdekî ye.
hûn zarokek bidin xwendin, ev vejandina gîyana şehîdekî ye.
hûn zarokekî kurd mezin bikin, pirtûkek binivîsin, fikra azadiyê/kurdîtîyê di mejiyê kesekî de biçînin an jî dûayek bikin ji xwedayê xwe re... ev hemû vejandina gîyana şervanekî ye.