3. (bnr: hilo)



Dilo, rabe xwe kêf xweŞ ke, biçîn seyra gulistanê

Bese, carek tu xwe bi weŞ ke, Hilo! Da biçne seyranê



Gulîstan wekû sorgul tê, çimen misla ku sunbul tê

Hezar bulbul bi xulxul tê, di fesla mahê nîsanê



Di fesla çardeyê nîsan, me dî bû dîlberek dîsan

Be dil meŞ´el çira îsan, me can da Şubhê perwanê



Me can da dîlberek sade, letîf û sox û begzade

Ji qeydan kir me azade, nîhan xwendîme diwanê



Nihanî, xelwetek da min, ji le´lan Şerbetek da min

Bi dîn guh Şîretek da min, girim bende di fermanê



Ji fermanê kî haziq bit, û naxwazî munafiq bit

Divê her dem muwafiq bit, wekî Şêxê di senanê



Wekî Şêxê, dê hazir bit, li fermanê ku nazir bit

Bi emrê dostê kafir bit, bi sojit suhfê quranê



Disojim suhfê mektûbê, bi emrê yar û mehbûbe

Dema dil dim bi metlûbe didem ez dîn û îmanê



Eger dîlber mecazî bit, ji rengê lebsê xazî bit

Bila sofî ne razî bit, bi mîne ew di hirmanê



Binê, sofî qewî dîne, wekî xuffasê miskîne

Li nik wî roj tureng nîne, xwe naspêrit direxŞane



Dilê wî kor û e´ma ye, ji weslê dûrîda maye

Li ber wî derge dadaye, nehîste bête dîwanê



Ez im serxwes ji wê camê, ez im ruswa di nêv âmê

Ez im enqa ketim damê, bi zulfa ser li xal danê



Bi zulfa hate serxalan, bi nefsa tîtik û alan

Dil û canê me ebdalan di bit dîsa di talanê



Di talanê ku sed ser çûn, hezaran genc û gewher çûn

Dilê sed pare ker-ker çûn, Tu „ Xanî „ beske efkanê



Ehmedê Xanî