1. di Rojên şer û pevçunê hatina tirşikê gellek maqbul û bi kefxweşî hat pêşwazî kirin. Şer û pevçun ne tenê bi tanq û top e hevalên hêja. Şer û pevçun cihê kû aramî,serbestî şadî û bextewarî lê kêm be diqewime.Li welatê me mixabin evan tiştan ne hebu û hîna jî tunneye. Bi yek dengî em dibÊjin bidesthevgirtin ne wisa? Belê bideshevgirtin a kurda divê. Lê belê bi çi rengî û çawa?

Mego tirşik hatîye bixêr û xweşî hatîye. Xebatek di cîh û bi rumet e. Piştî destpêka nivîsan mixabin hinek xemgînî cîhê kefxweşiyê girt. Ser navê azadîyê ser navê dimoqrasî yê hinek kes êrîş birin ser nirxê kurdan. Mixabin ew kesana piştî rexne yê ê li hatina kirin piştguh kirin û li ser de jî qerfê xwe jê kêm nekirin.

me çi dojeh û rojên geramol dîtin heval no ..însanê me koçkirin, hatin kuştin , hatin bombebarandin, di zindanan de carna ji birçîna carna bi lêdanê rihê xwe azad kirin. Dur ketin, tenê man, bûn para gur û maran. ew gel wê nebe parî yê liberalism ê.

2. mijara ku gotineke barzanî tîne bîra mirov. tê gotin ku rojekê wisa gotiye "...jixwe dijmin kurdên me yên baş dikuje, ger em jî yên nebaş bikujin wê demê wê kurd xelas bibin..."

bi kurtî û kurdî, em ji hev hez bikin jî nekin jî qet nebe pêwist e em bikarin li rûyê hev binêrin û ya dilê xwe de ji hev re bibêjin.