2. yek ji mînakên baş a wêjeya post-moderne ku nîşan dide nivîskarên zîrek dikarin çawan ji karakterên alûde û mijarên rojane romanên xweş derbêxin. di wêjeya klasîk de mijarên balkêş; lehengên ecêb, xwerû tîmsala ehlaqê qenç an jî xirab, jinên pir xweşik, lawên qeşeng hene; navbeyna wan kesan de ferqên mezin pêşçavin, gerguhêzîya lehengan jî nîne. bi piranî nivîskar pesnê qencî, bedewî, dilpakî dikin. victor hugo dibêje; jiyanek wisan bijî hêjayî nivîsînê be, pirtûkek wisan binivîse hêjayî xwendinê be. Ev pend feraseta wêjeya klasîk rave dike. Li gor nivîskarên klasîzmê divê berhemên wan bi heybetbin. lê nivîskarên serdema me ji kuna serê dirêzî çîrokan dertêxin.

hasan ali toptaş jî nûnerê wêjeya post-moderne û jiyana kesên her roj em wan dibînin, bi kiryar û serencamên xwe tiştek balkêş di jiyana wan de xuya nake vediguherîne romanek hêjayî xwendinê. Romana yekemîna nivîskare min xwendî, lê wek şîroveyên li ser wî hatî kirin min jî gelek hij zimanê wî kir. Nivîskar zêde zêde serwextê zimanê xwe ye, çavdêrek jîre, peyvnerme, xweşbêje.