13. Rojekê Mîrê Botan çûbû nêçirê. Kincên gundiyan li ser bûn. Kesî nedizaniya ku ew mîr e. Di vegerê de rastî kalekî çiyayî tê:

-Selamûn eleykûm.

-Eleykûme’s selam.

-Kalo ji ku ve têyî, tu yê bi ku ve herî? Barê te çi ye?

-Wele ez ji gund têm. Barê min tirî ye. Ez ê ji bo mala mîr bibim. Ka tiştekî nade min.

-Îca heke mîr tiştekî nede te?

-Wê bide, wê bide.

-Em ferz bikin ku tiştek neda te?

-Nemimkûn e, heta niho mîr kes destvala ne şandiye.

-Dîsa em bibêjin heke tiştek neda te?

-Heke neda min, ez ê kera xwe ya boz bavêjim ser … mîr.

Mîr ji gotina kalo keniya lê deng nekir. Berî kalo bi lez xwe gihande malê, cilê xwe ji xwe kir û çû li cihê xwe rûnişt. Mudeteke kurt de xulam hat ji mîr re got:

-Ezbenî, kalekî çiyayî barekî tirî aniye û dixwaze te bibîne.

-Bila bê.

Kalo hat pêşberî mîr. Mîr jê pirsî:

-Kerem ke, xizmeta xwe bibêje.

-Wele ezbenî min barekî tirî bo mala mîr aniye. Min got belkî mîr tiştekî bide min.

-Îca heke ez tiştekî nedime te?

-Tu yê bidî ezbenî, tu yê bidî.

-Em ferz bikin ku min neda te?

-Ezbenî heta niho kesek destvala ji cem te neçûye.

-Digel vê çendé jî heke ez tiştekî nedime te?

-Vê cara paşîn jetona kalo dikeve cih de, mîr nas dike, gotina wî ya di rê de tête bîra wî. Bersiva dawî ya mîr dide:

-Mîrê min, kerê min é boz ji derve ye, ha!!!

Mîr keniya û emr da ku dilê kalo bête xweşkirin..