14. rojekî li stembolê, li ber avahiya vîtra seramîkê, li ber kulûbeya ewlekariyê, li hêviya hatina endazyarê mekanîkê yê şîrketê bûm, de bê û deftera min a stajê îmze bike.. neyse ez û ewlekarê li ber kulûbeyê disekinî ketin nav sohbeteke beredayî de.. axirê dor hat ser bajarê ku ez jê.. go tu ji kû yî, min go cizîrî me, (erê li her derî dema tê pirsÎn dibêjim cizîrî me, nabêjim şirnexî me..) şaşûmaşo bû go henekan dikî, min go erê, kêfa wî xweş bû, paşê dîsa go tu ji kû bûyî, min dîsa go cizîrî me, go ka dev ji henekan berde, min go temam.. axirê dîsa em qederekî şitexilîn, bajarê ku ez jê di dilê feqîro de bibû kul.. dîsa go ka te nego tu ji kûyî, îcarî min rasterê jê re go bêyî henek ez cizîrî me yanî şirnexî.. feqîro bizdaha.. go tu hîç naşibî şirnexiyan.. min go te heta niha çend şirnexî dîtine, ma stirh û qiloçê şirnexiyan hene filan.. camêr çend deqeyekî ji hiş ket, ziman lê negeriha, paşê zÎq li min nêrî, go ez bawer nakim, li vir kes îmzeyê bavêje deftera te.. neyse çend deqîqe di ser re nebihurîn endazyarê mekanÎkê yê şîrketê yê ku ez li hêviyê hat (bi xwe bavê hevalê min ê lîseyê bû, ne kurd bû, lê yekî gelek camêr bû) axirê çawa hat, me silav û çaxerê li hev da, em çûn rûyê hev û milê hev (di ferhenga cizîriyan de hev maçkirin û hembêzkirin) filan.. feqîrê li ber kulûbeyê jî di cihê xwe de sekinî nekarî bêje him û nekarî bêje gim..