1. dibêjin rojekÎ ji rojan li gundekê kurdistanê pÎrek hebû, tu kesê pîrê nebû, di malkoka xwe de bi serê xwe dima, zarokên gund yên nehs û nesekî bela xwe ji pÎrê venedikirin.. xwe didan paş dîwaran, çawa pÎrê ji serê kolanekî dabûya der, diçûn ber guha de digotin pixt Û pîra feqîr ditirsandin.. axirê mezin û giregirên gund bi meselê dihesin li hev rûdinin ji hev re dibêjin bila herkes zarokên xwe tembî û terbiye bike, bes êdî bila vê zilmê li pÎra feqîr bikin hey nexwe em ji gunehê pÎrê rûyê cinnetê nabînin.. herkes dibêje temam êvarê herkes pê şivên terr zarokên xwe terbiye dikin, zarok êdî ji tirsa dêûabvên xwe newêrin kîlometreyekî nêzikî pîrê bibin.. rojek du roj sê roj.. pÎrê dibîne ku ew eleqeya berê ya zarokan nemaye.. ji xwe di mala xwe de tenê ye kes silavekî nadiyê îcar êdî ji derve jî kes tu pê nade û berê xwe pê ve nake.. pÎrê ji tenêtî û bêeleqetiyê aciz dibe, radihêje darikekî û di qûna zarokan re dike deqene zarok bên û bela xwe lê bidin.. zarok jî dema dibînin vê carê pîrê bela xwe ji wan venake îcar dîsa destpê dikin û di ber guhê pîrê de dikin pixt û pîrê ditirsînin.. dêûbavên zarokan jî dema bi meselê dihesin êdî dengê xwe li zarokan nakin Û navê pîrê jî ji wê rojê ve wek pîra pixtê dimîne..