1. Merax dikim di bin wan mijarana de çi tê axaftîn.

2. Mijarên kû tenê endamên kevn (nizanim çend kevin) dikarin bibînin.

3. Hinek nivîskarên ku heya wan ji rojevê heye, analîznên pir girîng û hêja dikin. Gelek caran nûçe û analîzên ku min nebihîstine di van mijaran de dibînim. Mînak berxwedana el babê vs berxwedana kobanê, di vê mijarê de birastî jî tirșikvan tiștekî wisa rast û di cihde gotiye ku hê min ji tu kesî nebihîstiye.

Pênas: Ew mijarên ku veșartina wan, nîșana neewlehiya li dewletê ye. Her roj di nûçeyan de hinek însan ji ber nivîsên xwe bi xezeba dewletê re rû-bi-rû dimênin. Pêșî min jî rexne dikir lê vaye diyar bû ku ne șașî ye. Lê dibe ku ji bo dîtina mijarên siyasî sînorê 100 mijarî jî gelek be.

4. Kêmtirîn divê 100 mîjarê te hebe ji bo dîtin û nivîsandina peyamên sîyasî.

Derd û kulên kurda hemû li ser van bêşan e

sed mîjarê binvîsîn û wan derd û kula bibînin

5. mijarên ku te 100 peyam nenivîsîbe tu nikarî bibînî lê ger di rojevê de mijareke siyasî hebe peyamên wê li beşa dengdanên dawîn de hinekî xuya dike.

6. Veşartina wan mijaran bûye sedema dûrketina min ji tirşikê. Siyaset axaftin zad û ava kurdî-axêveran e. Çima hûn wan mijaran ji me diveşêrin?

7. Ji bo dîtina mijarên sîyasî divê 100 peyam were nivîsandin. Bi min qayîdeyeka di cih de ye, ji ber ku armanca tirşikê geşkirin û belavkirina nîqaş, dev-avêtin û şerên naxweyî nîn e. Dema mijar dibe sîyaset, jiber heqaret û dijûn û gotinên neçê yên derheqê kesayetiya mirovan de dilê meriv têkilhev dibe.

Lê nivîskarê/a 100 peyam nivîsandiye, dê têra xwe peyamên têrûtijî û zanyarî yên tirşikê bibîne, formata tirşikê hîn bibe, nîqaş û şerên naxweyî yên berî qewimîne bibîne. Ev yek, bi awayek erênî, dibe sedema guherîna ûslub û şêweya wî nivîskarê. Û dê bi zimanekî erênîtir nêrîn, rexne, zanyarî û analîzên xwe yên derheqê mijar, bûyer û kesayetên sîyasî de binîvîse.