3. kurdekî bi sale 32 me, ez jî nizanim bersiva ev pirsgirekê çiye. lê nezanibuna min ne tekê ji bo kurdane lê ji bo herkesê li dinyaye de ne. welle ez niha nizanim li çend bajaren û welaten min gerine dîsa min bersiva ew pirsgirek nedîtiye. Çavderîya min li 3 şûnden hene:

1- Cih: lekolîner bûm li navçeyeke/bajereke tirkiye ya mezin de, di nav bera tirken nejadperest yan olperest yan jî dînnezan/kemalîstan bûm û min kirin çavderî. bawer bikin, dê û baw giştî bi mijulê zanyarî û zanist bûn. di destekê wan de pirtûk û di destekê din de jî pênûs bûn, û zaroken xwe bi coş û şengî mezin dikirin û perwerdeyî pir bikêrhetî didibûn. ji sibe heta eware li berê televîzyon yan jî bi komberse de bûn û bernameyen gellek hîndêkêr ser dikiribûn. rastî: ne bawên ne jî dîyan zaroken bi haberê wan bûn. bawên zaroken di sibe de diçin karê û heta evare dixebitin. paşê hatine mal di televîzyonede maçe fitbol yan jî bernameyen sîyasîye bêkerhetî ser dikin, ne bi zaroken xwe sohbet dikin nejî ji wan ra hişyarî didin. dîyan zaroken jî ewqase ne, ji sibe heta eware bernameyen jînen qûrsivik dinerin û di ewarê de rêzen bêmejî dinerin. zarokan jî di youtube yan jî tişteken din de vîdeoyen gû temaşe dikin.

2- Cih: xeta şer: ez qet li derdora xeta şer nebûm û nikarim fikr bikim kû miroven ji şer dirrevin çi hes dikin û difikirin yan jî nefikirin. Bawerim kû bûna derdora xeta şer jî nikare tê ferê ew hes û zanyarî bide. Şer rewşekê nenormale û miroven ji şer dirrevin normale kû nikarin haydarî ji zaroken xwe ra bidin bi çarçoveya normaltî. bi wî awayî, miroven kû çavderî dikin nikarin fehm bikin miroven kû ji şer dirrevin çi difikirin û hes dikirin. û jî nikarin wan rexne bikin ji bo tişten nenormalê kû wan dikin. yanê rastî ewe kû tû nikarî fehm bikî rewşen, hesên û ramanen wan. ji bo wî tû nikarî kesekê kû ji şer dirreve rexne bikî.

3- Cih: Almanye, Hollande, Franse û Swedê. Min gellek Kurd dîtin kû serbilind, serpêhatî û hişyare derdoren xwe ne. û di zanîngehen gellek navdarîye de lekolîn dikin û gellek serkeftin. tû nikarî bi yek mijarê ve hemu gel rexne bikî. wekû di nav bera tirkan gellek nijadperest hene û dîsan tû nikarî bejî kû hemu gelê tirk nijadperestin. mijarekê hatin gotin ji bo miroven başûre bû. di başûrede anîna gellek zarok normale, çandan wan ewqase ye û hewce ye jî. qey tû dizanî ereban çend zarok tênin?? nerîna îstatîstêken bike. heke kurden başûr zaroken pir neynin ereban wan bi lez dîsan bindestê dikin û wan dikin pişaftin û dihelînin. û wira rojhilate navîne li kû qanûn nikare tiştekî bike û heke kû tû biquwetî tû dikarî her tiştekê bikî. pirjimarî hertim bûna biquwetî ye. ji xeyrî ve mijare, ez jî zarokan pir hez dikim û heke kû bizewcim dixwazim ez jî pir zarok bênim û wan bi perwerdeyî baş mezin bikim.

nerîna min: di cîhen xwe bi rehetî, rexne kirin gellek asan e. ez jî berê da wîlo bûm, min hertim kurden me rexne dikiribûn, dibejibûm kû kurden haydarîyen xwe ji zimanen û çandan xwe re nadin. rewşa min wekû hênek bû, min rexneyen ewqasê dikiribûn lê min jî kûrdî nizanibû. paşê de hişe min ji serê min re hat û min ferbûna kurdî kir.
rewşen mirovên bi hişyarî dan tê baştir bikin, ne bi li şûne germê de rexne kirin. ew hişyarî dan jî di care yekemîn de ji xwe ra ye. heke kû tû mirove başê, miroven din tê wekû mînak dibînin û kem bi kem xwe jî baştir dikin.

bi kurtasî: kurden me yan jî xwe paşketî nenerin, rewşa kurden me pir xirab nîne û lazime kû em di cihe yekemîn de xwe baştir û pêşketî bikin. bi wî awayî rewşa gelê kurden mê baştir dibe.

ji bo çewtîyen rêziman min bibexşin.