106. Ka werin tirșikvano ka werin. Cihê xwe xweș bikin û çayeke kaçax dagirin, bihisênin:

Pêrar keçikikê li ser facebookê peyamek șiyand ku ez dixwazim tibê bixwînim û hinek agahîyê derheqê bijîșkiyê bistênim. Min got baș e, kerem bike. Wê salê îlahiyat standibû lê dixwest dise bikeve ezmûnê û tibê bixwîne. Gelek caran bi vê awayê pirs dikirin. Werhasil hêdî hêdî em bůne heval. Ida ji xeynî dersan me behsa gelek tiștan dikir. Birastî jî hevaleke baș bû. Yeke nimêjker bû jî, pêçayî bû jixwidêtirs bû. Bi peyaman hevaltiya me dimeșî. Salekê du salan wisa dewam kir. Piștî wextekî Êdî min fêhm kir kû hêdî hêdî meyla xwe daye ser hêstên evîndarî,lê bilêv nedikir. Ji xwe min jî ew rê, jê re nedivekir. An jî min vekirbê jî ez ne bi wê niyetê bûm. Min ne dixwest ku têkiliyeke wisa dest pê bike. Carinan min xwe jê dûr jî dikir.

Werhasil piștî hilbijartinê bi henekî pirsî got ma te raya xwe daye kê. Min bersiv da. (ew cara yekem bû ku me behsa siyasetê kir)

Pirsa wê sê peyv dihewand, bersiva min sê tîp dihewand. Ji min bawer nekir. Dîse pirsî, min dîse ew bersiv da. Dîse pirsı...

Piștî ku fêhm kir ku ez ji dil rast dibêjim, dîn û har bû. Çavên xwe miç kir, devê xwe vekir û da ber sêf û xeberan. Tê bê qey hemû fitne û fesadiya tirkî ji bin serê min derketiye, tiștek nema ku ne gote min. Xwe winda kir. Ew keçika hirr û mûnîs winda bû, yekê xwe windakirî hatibû.

Min ji xwe re got, ji bona xatirê hevaltiya salekê ez devê xwe jî navekim. û min gotiyê oxira te ya xêrê be. Wê got " ez duayên te jî naxwazim."

Erê erê pirs sê peyv, bersiv sê tîp û qutbûn ew qutbûn.

Fesuphanallah, ma çiqas însanên bê heqıqet hene, ma çiqas siyaset çavên xelkê korr dike, welew kî mirovne baș jî bin. Halbûkî însanê hêja hêjaye. Qedr û qîmet ne li gorî rayekê û siyasetê ye. Birastî jî însan gelekî nankor in. Bêdewletin. Tiștên hêja belaș difiroșin. Mișteriyên tiștên belaș û bêqîmetin. Elmasekî bi heqê camekê difiroșin. Em însan Pir xafilin. Heyf û sed carî heyf.