37. ezê vêca bê silav bikevim hundirê dilê te yê nekaxizî, wek ku mirîşkek dikeve koxekê.

jiyan di zû de ye wek risteke arjen arî ye

"heyv li kevan e geh, geh roj li ava

bi kêlî û saet, bi roj û şev, bi av û hewa

dem kal, ez pîrekal, zeman lal.."

vê sibehê wekî her caran bi darê zorê ji nav nivînan rabûm, dîsa dereng mabûm û bi qasî saetekê dereng çûm kar, jixwe diyar bû dê rojeke ne xweş be, piştî sê saetan ji amedê telefonî min kirin, xaltiya min bû, got şikestî kurê apê te miriye vê sibehê, hay jê hebe telefonî wan bike yan jî ger karibî were...

niha dipivîm hestên xwe, min çi hîs kir? tu tişt! çima wilo dilsar bûbûm? çima hîn mirina însanan ez xemgîn nedikirim? çima êdî ji ber bobelatan nediqehiriyam, ji nişka ve ferqîn jî hat bîra min. tam wê kêlikê ev rastiya me di guhên min de çinginî kire, belê neteweya min a sêwî, êşa te hîn kir ku em êşa xwe jibîr bikin, ev kaviliya te nehîşt ku em noqî dilê xwe bibin, ji ber têkçûnên te me têkçûnên xwe ji bîr kirin..

ya bi xêr îşev ezê li apê xwe bigerim bêjim apo serê te sax be. 14 tîp, 5 peyv û hevokek!

heqet, meriv çawa arezûya sersaxiyê kurê wî dike bavekî? nizanim. ger neterpilim îşev cara ewil biceribînim û hêvî bikim rojnivîsk, hêvî bikim ku ev ya dawî be! min dixwast sersaxiya bavî bikira kurikekî...