221. Ez îro çûm dibistanê. Wekî her car, dibistan dîsa bû cihê dramayê. Tu dibêjî qey ji hev aciz dibin, tu dibêjî dijûnan li hev dikin ohooooo. Belê, rojek xweş bû. Min di dersa werzîşê de basketbol dilîst im. Ez nikarim futbolê bilîzim ji ber ku ez nexweş im û bijîjk got bila nelîze. Bi rastî ez ji lîstika futbolê hez dikim, lê ji lîstikvanên din hez nakim. mêr tecawizê hev dikin law (birastî). Ez bi yekî ji wan re napeyivim. Dema ku ez basketbolê dilîzim, mamoste yên cesur û bahtîyar bi gelemperî têne û bi min re dilîzin. lê îro tenê cesur hat. Li gel me keçek jî hebû. Keçik pir baş basketbolê dilîze, lê ne bi qasî min. Ez her tim bi mamosteyan re (bi mamosteyên tirkan re jî) bi kurdî diaxivim. Mamosteyê min cesur ji keçikê pirsî ka tu bi kurdî dizanî û keçik got "na". Min pirsî çima û we got "malbata min bi tirkî diaxive". Min berê xwe da mamoste û min got ku malbata keçik pir pasîf e..

Di navberana din de hevalê min ê pola 12an hatibû dibistanê, lê bi duçerxê hatibû. Min duçerxê ya wî girt û li hemû navberana xwe de duçerxê siwar bûm. Min keçikek hînî ajotinê jî dikir*... Keçika ku min jê hez dikir du caran li min dinêrî. lê wisa ye. Ez bi rastî ji bo wê hêvî nakim. Birayê wî jixwe li dibistana me ye. ew pola 11emîn e. Ne ji ber ku ez ji birayê wî ditirsim, heta min lawik pir xerab lê xisti bûm. Ya rast ew e ku birayê wê diçe ji bavê xwe re bibêje û serê keçikê bişewite. ji ber vê yekê ez naxwazim bi wê re tevlihev bikim. Herçî dibistan qediya û ez li otobusê siwar bûm. keçikek got ezê tiştekî ji te bipirsim. Dema em hemû ji heman gundî ne, em hevdu nas dikin. Herçi jî.

Keçikê ji min pirsî: "Tu li ser riya bav û kalên xwe diçî, îcar tu çima hêrs dibî ku tirk li dû bav û kalên xwe diçin?"

Min got: “Ez destê xwe nadim şopandina rêya bav û kalên wan, ev ne karê min e, neviyên wî yên ku li pey wî bûn û bi sed hezaran mirovên bêguneh qetil kirin, bi destê wî 300 hezar Kurd qetil kirin, tu fêm kir?

Keçik: "Ya tu li dema niha dinêrî. Yan raveyekê mêrik heye."

Dema keçikê weha got, min tiştek nedît ku ez jê re bibêjim. ew qas ehmeq nabe mirov. Min dikaribû gelek tişt bigota, lê nepeyivîna maqûltir bû. Demek hebû ku qetil kirina zarokên bêguneh normal bû? Tiştê ehmeqî ew e ku ew mehê carekê bi kêmanî netewperweriya kurdî li ser Snapchatê dikişîne û parve dike...

Herçi jî. îro wisa bû. îro xerîb bû lê dîsa jî îro bedew bû.